In deze inmiddels klassieke tekst, oorspronkelijk een voordracht op het befaamde Nietzsche-Colloquium van Cerisy in 1972, ontmantelt Derrida het centrale ordenende beginsel van de westerse filosofie: het begrip waarheid. Hij doet dat door aan te knopen bij enkele aforismen van Nietzsche over de vrouw, die model staat voor de waarheid die geen waarheid is. Zij weet dat er onder haar sluier geen ‘waarheid’ verborgen ligt, maar slechts een illusie. De waarheidslievende filosoof tracht deze sluier door te snijden met de scherpte van zijn wapen: de pen, de style. Met deze elementen weeft Derrida een betoog waarin hij Nietzsches ontwrichtende schrijven opneemt in zijn eigen deconstructiefilosofie.