Kunst die puur voortkomt uit bedachte concepten kan niet wedijveren met het werk van een geïnspireerde kunstenaar. Paul Klee deelt de opvatting dat een dichter een wezen is met vleugels, verlicht en onbelemmerd door de rede, wanneer hij geanimeerd wordt door een goddelijke kracht, zoals blijkt uit zijn werk uit 1919, "Versunkenheit," een bekend zelfportret. 'Versunkenheit' begon als een vage potloodtekening, maar Klee creëerde later ook een olieversie ervan. Het werk toont een gezicht met gesloten ogen en strak gesloten lippen, waarbij een bijna pijnlijke concentratie wordt onthuld. De blik is volledig introspectief, gericht naar binnen. Hier lijkt Klee in een soort trance, een instrument van innerlijke, bijna bezeten extase, geleid door onbewuste impulsen. In essentie was de kunst van Klee een zoektocht naar essentie, naar 'de stilte van de engel'. Het was een reis die hem vaak, geleid door onbewuste impulsen, in een toestand van 'ledice Gemut' of de Heideggeriaanse stemming van 'Gelassenheit' bracht. Zijn werk was een mengeling van angst en verlichting, lijden en bevrijding, en een voortdurende zoektocht naar de diepste betekenis van kunst, de oorsprong van kunst. Het bevestigt Klee's verwantschap met Plato's opvatting van het creatieve proces, waarin de kunstenaar, wanneer hij geanimeerd wordt door een goddelijke kracht, de diepste essentie van creativiteit benadert. Dit is het pad dat Paul Klee volgde, geïnspireerd door het moment en geleid door de goddelijke vonk van inspiratie.