Max Weber was in zijn tijd al verwonderd over het intrigerende fenomeen van moderniteit, waarin zich een ogenschijnlijke paradox voordoet: aan de ene kant worden moderne samenlevingen gekenmerkt door complexe, onderling verweven netwerken van sociale interactie, wat leidt tot een uitgebreide keten van onderlinge afhankelijkheden bij processen zoals productie, distributie, onderwijs, politiek en recht. Deze verstrengelde processen vereisen een hoog niveau van coördinatie en regulering om de samenleving soepel te laten functioneren. Maar tegelijkertijd lijken moderne samenlevingen, met name op ethisch gebied, opmerkelijk liberaal en individualistisch. In plaats van strikte maatschappelijke normen lijkt er slechts een minimale consensus te zijn over ethische codes. Individuen ervaren hierdoor een ongekende vrijheid in hun keuzes over hoe ze leven, denken, en hun relaties vormgeven. Echter, achter deze liberale zelfwaarneming van vrijheid schuilt een andere realiteit. Individuen ervaren namelijk een groeiende druk door een voortdurende stroom van maatschappelijke eisen en verplichtingen. Deze eisen zijn divers en lijken zich constant op te stapelen, waardoor mensen zich voortdurend schuldig voelen dat ze niet aan al deze verwachtingen kunnen voldoen. Opvallend is dat deze druk voornamelijk voortkomt uit temporele normen, zoals deadlines en een obsessie met snelheid. Deze normen lijken als natuurwetten te functioneren en zijn inherent aan de moderne samenleving. Belangrijk hierbij is dat deze temporele normen niet ter discussie worden gesteld; ze zijn een gegeven waar individuen aan moeten voldoen, zonder dat er een ethisch of politiek debat over plaatsvindt. Deze 'stomme taal van de tijd' (Edward T. Hall, 1973) - de onzichtbare, stille kracht van temporele normen - vormt een efficiënt mechanisme van sociale regulering. Ondanks de moderne belofte van reflexiviteit en autonomie oefenen deze normen een totalitaire druk uit op individuen. Ze zijn alomtegenwoordig, onontkoombaar en maken kritiek op hun macht nagenoeg onmogelijk. Dit inzicht benadrukt de spanning tussen de liberale zelfwaarneming van vrijheid en de realiteit van een overweldigende maatschappelijke druk. Het onderstreept de verborgen krachten die de moderne samenleving sturen en de impact ervan op het vervreemde individu, dat worstelt met een voortdurend gevoel van tekortschieten tegenover een nooit eindigende lijst van maatschappelijke verwachtingen.

Kunst die puur voortkomt uit bedachte concepten kan niet wedijveren met het werk van een geïnspireerde kunstenaar. Paul Klee deelt de opvatting dat een dichter een wezen is met vleugels, verlicht en onbelemmerd door de rede, wanneer hij geanimeerd wordt door een goddelijke kracht, zoals blijkt uit zijn werk uit 1919, "Versunkenheit," een bekend zelfportret. 'Versunkenheit' begon als een vage potloodtekening, maar Klee creëerde later ook een olieversie ervan. Het werk toont een gezicht met gesloten ogen en strak gesloten lippen, waarbij een bijna pijnlijke concentratie wordt onthuld. De blik is volledig introspectief, gericht naar binnen. Hier lijkt Klee in een soort trance, een instrument van innerlijke, bijna bezeten extase, geleid door onbewuste impulsen. In essentie was de kunst van Klee een zoektocht naar essentie, naar 'de stilte van de engel'. Het was een reis die hem vaak, geleid door onbewuste impulsen, in een toestand van 'ledice Gemut' of de Heideggeriaanse stemming van 'Gelassenheit' bracht. Zijn werk was een mengeling van angst en verlichting, lijden en bevrijding, en een voortdurende zoektocht naar de diepste betekenis van kunst, de oorsprong van kunst. Het bevestigt Klee's verwantschap met Plato's opvatting van het creatieve proces, waarin de kunstenaar, wanneer hij geanimeerd wordt door een goddelijke kracht, de diepste essentie van creativiteit benadert. Dit is het pad dat Paul Klee volgde, geïnspireerd door het moment en geleid door de goddelijke vonk van inspiratie.